پیوند دل

در نگاه خیس آسمان عشق را به دلم نشاندی تا گمشده ی صبح را در طلوع سحر بیابم .. در اندیشه ی

با تو بودن خیالم چندیست که دشت سوال را به هزار شخم می کاود تا راز دلربایان را در نگاه

خورشید بیابد ، معلق مانده است وجودم میان زمین دل که آسمان وجودتان در فهم من نگنجد ..

عاشقی سر در گم که دل به گمشده ی بقیع سپرده و دلدادگی را در صحرای معرفت می جوید .. عشق

به واژه ولفظ در کلام وابیات چه به کار آید ، که دل داده ی دل جدا ، رسم عاشقی را نمی داند

پیوندی بایدم از لفظ عشق تا فهم معرفت عاشق بودن

 دست تبرک کشیدن به ضریح نگاهت با دل غرق در دنیا چه سود ؟ که خنکای نسیم را سحر خیز

دشت دل حس در وجود دارد..

گریستن بر غریب بقیع و گمشده ی باران ، در فراموشی ابرهای خاکستری فریادها ، کدام آیینه ی

معرفت را صیقل خواهد داد ؟

دلم را معلق هوایتان کرده ای و من در فکر پیوند عشق تا جویبار زلالی بیابم و اندیشه ی درد را در

آن شستشوی فهم دهم ..

 میخواهم بنویسم از نگاه باران مهرتان و صفای وجودتان .. اما قلم زدن و نوشتن از چلچراغهای

آسمان اندیشه ی رفیع می خواهد که خیالم را نردبانی بر آن سرای مهر نیست ،  وجود خسته ام در

کنار اندیشه ی مهر شماست که آرام می گیرد دلم را روضه خوان مرثیه ی لحظه ها می خواهم که

بدون پیوند دل واژه ها سطرهای سرگردان می شوند ..

 پیوند دل ، نگاه عاشق و قلم زدن در اندیشه ی سبز مهرتان زمزمه های دل و نگاره هایی خواهد

بود که دفتر بودنم را حک زمان می زند ...